Dag 38. Lady Knox.

We staan vanmorgen vroeg op omdat we voor 10.00u. in Wai-O-Tapu willen zijn. Dat is een groot geiserpark. Inderdaad, net als Craters of the Moon waar we gisteren waren. Maar iedereen vertelde ons dat het mooier, meer bijzonder en nog indrukwekkender is. En iedere dag om 10.15u spuit de Lady Knox geiser! Dat moeten we zien. Maar hoe komt het dat een geiser dagelijks op bevel om dezelfde tijd kan spuiten. Zomertijd en wintertijd!
Dat zit zo: Begin 20ste eeuw was hier in dit gebied de eerste open gevangenis van NZL. Op een dag waren een aantal gevangenen hier aan het werk en zij wilden hun vuile kleren wassen. Ze gooiden wat zeeppoeder in het warme borrelende water. Binnen 10 minuten begon de geiser te spuiten. Na een poosje stopte dat weer. Het blijkt dat er twee kamers met water onder de grond zitten. De een is warm, de ander is kokend heet. Door de zeeppoeder bruist het minder warme water in het kokende waardoor het geheel als het ware overkookt. Iedere dag rond 10.15u. wordt er zeep in de geiser gegooid en zien we een spuitende krater. Afhankelijk van de hoeveelheid water in de kraters en de temperatuur daarvan, spuit Lady Knox meer of minder lang.

Het is een wat merkwaardig beeld, een paar honderd mensen die op banken zitten te kijken naar een rokende geiser van een meter hoog. Dan komt er een ranger die uitlegt wat er gebeurt en de zeep in de geiser gooit. Als de geiser gaat spuiten is iedereen druk met het nemen van foto's . Vooral selfies.
Maar ook al is dat heel vermakelijk. En ook al is het een beetje theater. Het is wel heel indrukwekkend om te zien met wat voor kracht het water omhoog spuit. We hadden het niet willen missen!

Hierna wandelen we het park in. Net als bij Craters of the Moon: Overal stoom, kleine pluimpjes en grote wolken. Maar hoe anders is het geheel. Hoe veel meer indrukwekkend! Het is niet alleen de stoom die werkelijk overal vandaan lijkt te komen, maar vooral de grote terrassen en de meren in verschillende kleuren, vaak meerdere kleuren in één en hetzelfde meer. Uitzichten over diepblauwe en lichtgroene meren. Meren die afhankelijk van de zon van kleur veranderen. Diepe, borrelende moddergaten. Zwart van het grafiet, wit van het silicium, rood van het ijzer of geel van de zwavel.
Op een van de uitzichtpunten zien we ergens ver weg, een energiecentrale, waar de stoom uit de grond wordt omgezet in energie. 5% van de energiebehoefte van NZL wordt op deze wijze opgewekt.
Ruim 2 uur lopen we door dit park. En we genieten. Zowel van de natuurkracht als van de bloeiende Tea-trees, de vele insecten en verschillende vogels. Ook in deze extreme omstandigheden leven planten en dieren.

Halverwege de middag gaan we terug naar ons hostel. Even een half uurtje uitrusten. Daarna lopen we naar het Maoridorpje waar we gisteren al heen wilden gaan. Het blijkt een prachtig dorpje te zijn. We zien verschillende meer of minder goed uitziende huizen. Maar wat echt indruk maakt is het centrum. Een grote open ruimte met daar omheen een paar huizen, een groot Marae (gemeenschapsgebouw) met prachtig houtsnijwerk aan de gevel, een grote kerk, een school en een kerkhof voor Maorisoldaten. Zowel gesneuvelden als veteranen die later zijn overleden. Overal beelden en houtsnijwerk.
Het is zo laat in de middag stil rond het plein. Helaas kunnen we nergens naar binnen. Maar ook zo is het indrukwekkend genoeg. Zeker als je bedenkt dat het hier geen toeristische attractie is, maar een gewoon dorpje. En dan zijn er overal in het dorpje, ook in de achtertuinen van de huizen, borrelende geisertjes. Energie is hier geen probleem.

De dag afgesloten met een heerlijke Thaise maaltijd. We blijven genieten hier.