Dag!
17 december 2016 - Beuningen, Nederland
We hebben 20.000km gevlogen om in NZL te komen. Daar hebben we in 7 weken tijd ongeveer 5.000km rondgereisd en hebben op 22 verschillende adressen gewoond. Het went snel, dat rondtrekken en ‘uit de koffer’ leven. Als je dan weer 20.000km terugvliegt en thuis over de drempel stapt, is alles weer volkomen vertrouwd en normaal.
Vreemd eigenlijk. Of juist niet! Want dat is natuurlijk thuiskomen.
Op tafel stond een bloemetje van de buurvrouw en haar kinderen. En van Jilke een zelfgebakken cake. Lief!
We maken wat te drinken en kijken snel de post door. Een reis van 38 uur is vermoeiender dan bergwandelingen maken, we zijn MOE! Maar we willen zo snel mogelijk in het Nederlandse dagritme komen. Marieke gaat 1 uurtje slapen, Cees gaat een poosje in bad liggen. Dan weer in beweging komen. Tassen uitpakken, boodschappen doen. Het lukt allemaal best. Tot dat we rond 6 uur weer gaan zitten. Dan voelen we de vermoeidheid van de reis extra. Cees is dan, op een uurtje slapen na, bijna 48 uur wakker en Marieke heeft dan wel geslapen, maar ook niet verschrikkelijk veel. En zittend in een vliegtuigstoel rust je nou ook niet echt heel erg uit.
Tegen 8 uur gaat Marieke naar bed, Cees snel daarna.
Het is nu vrijdagavond. In Nederland. (hoelang zullen we er in gedachten aan toe blijven voegen: “In NZL is het al zaterdagochtend!”) We hebben vannacht heerlijk geslapen in ons eigen bedje. Niet al te laat opgestaan. We zijn allebei nog wat stijf van het lange zitten in het vliegtuig. En ook nog wel wat moe. Marieke heeft nog behoorlijk last van verkoudheid. Maar verder gaat het lekker. Wel met een hoofd vol herinneringen.
Bijvoorbeeld herinneringen aan de sandflies. We hebben daar nog niets over verteld, maar er wel behoorlijk last van gehad! Het zijn kleine op eendagsvliegjes lijkende beestjes. Ze zitten met honderden in het gras en op het zand. Op ieder klein stukje blote huid komen ze af en maken er een heel klein prikje in. Dat pas veel later gaat jeuken. Bijvoorbeeld ‘s nachts. En dan ga je in je slaap krabben. En dan heb je er letterlijk nog dagen last van! En dan natuurlijk de herinnering aan de schrik van de aardbeving.
Maar het zijn toch vooral hele mooie herinneringen.
Herinneringen aan grappige gebeurtenissen zoals een doedelzakconcert in de huiskamer van een B&B. Of een nacht in een hostel annex restaurant. Helemaal alleen, zonder mede gasten, zonder eigenaar of beheerder!
Herinneringen aan al die mooie plekken: Een gletsjer, een gouddelversdorpje, de schitterende vaak heel hele hoge bergen, de prachtige en imposante stilte van de Sounds, de Pancake rocks.
Herinneringen aan al die vriendelijke mensen. Nieuw-Zeelanders en Backpackers. Allemaal ontspannen. Of je er woont of met vakantie bent, in NZL maakt niemand zich druk. Je hebt er de ruimte. Letterlijk en figuurlijk!
Herinneringen aan al die bijzondere ontmoetingen: met zeehonden en dolfijnen, maar natuurlijk vooral ook met mensen: Neil en Kerry, Bob en Maxine, Tony, Chris en Liz, Witerine, David en Polly. En natuurlijk oude schoolvriend Leo!
Maar boven alles herinneringen aan al die indrukwekkende, imponerende maar vooral ook ontroerend mooie natuur: Bomen als beeldhouwwerken, schaduwen als schilderijen, baaien die verhalen vertellen en bomen die gedichten fluisteren.
Mensenlief, wat hebben wij genoten!
Vreemd eigenlijk. Of juist niet! Want dat is natuurlijk thuiskomen.
Op tafel stond een bloemetje van de buurvrouw en haar kinderen. En van Jilke een zelfgebakken cake. Lief!
We maken wat te drinken en kijken snel de post door. Een reis van 38 uur is vermoeiender dan bergwandelingen maken, we zijn MOE! Maar we willen zo snel mogelijk in het Nederlandse dagritme komen. Marieke gaat 1 uurtje slapen, Cees gaat een poosje in bad liggen. Dan weer in beweging komen. Tassen uitpakken, boodschappen doen. Het lukt allemaal best. Tot dat we rond 6 uur weer gaan zitten. Dan voelen we de vermoeidheid van de reis extra. Cees is dan, op een uurtje slapen na, bijna 48 uur wakker en Marieke heeft dan wel geslapen, maar ook niet verschrikkelijk veel. En zittend in een vliegtuigstoel rust je nou ook niet echt heel erg uit.
Tegen 8 uur gaat Marieke naar bed, Cees snel daarna.
Het is nu vrijdagavond. In Nederland. (hoelang zullen we er in gedachten aan toe blijven voegen: “In NZL is het al zaterdagochtend!”) We hebben vannacht heerlijk geslapen in ons eigen bedje. Niet al te laat opgestaan. We zijn allebei nog wat stijf van het lange zitten in het vliegtuig. En ook nog wel wat moe. Marieke heeft nog behoorlijk last van verkoudheid. Maar verder gaat het lekker. Wel met een hoofd vol herinneringen.
Bijvoorbeeld herinneringen aan de sandflies. We hebben daar nog niets over verteld, maar er wel behoorlijk last van gehad! Het zijn kleine op eendagsvliegjes lijkende beestjes. Ze zitten met honderden in het gras en op het zand. Op ieder klein stukje blote huid komen ze af en maken er een heel klein prikje in. Dat pas veel later gaat jeuken. Bijvoorbeeld ‘s nachts. En dan ga je in je slaap krabben. En dan heb je er letterlijk nog dagen last van! En dan natuurlijk de herinnering aan de schrik van de aardbeving.
Maar het zijn toch vooral hele mooie herinneringen.
Herinneringen aan grappige gebeurtenissen zoals een doedelzakconcert in de huiskamer van een B&B. Of een nacht in een hostel annex restaurant. Helemaal alleen, zonder mede gasten, zonder eigenaar of beheerder!
Herinneringen aan al die mooie plekken: Een gletsjer, een gouddelversdorpje, de schitterende vaak heel hele hoge bergen, de prachtige en imposante stilte van de Sounds, de Pancake rocks.
Herinneringen aan al die vriendelijke mensen. Nieuw-Zeelanders en Backpackers. Allemaal ontspannen. Of je er woont of met vakantie bent, in NZL maakt niemand zich druk. Je hebt er de ruimte. Letterlijk en figuurlijk!
Herinneringen aan al die bijzondere ontmoetingen: met zeehonden en dolfijnen, maar natuurlijk vooral ook met mensen: Neil en Kerry, Bob en Maxine, Tony, Chris en Liz, Witerine, David en Polly. En natuurlijk oude schoolvriend Leo!
Maar boven alles herinneringen aan al die indrukwekkende, imponerende maar vooral ook ontroerend mooie natuur: Bomen als beeldhouwwerken, schaduwen als schilderijen, baaien die verhalen vertellen en bomen die gedichten fluisteren.
Mensenlief, wat hebben wij genoten!
Liefs
Welkom thuis en geniet samen nog lekker na....