Dag 44. The Whaitangi Treaty.

Ondanks het sombere weerbericht begon de dag droog en licht bewolkt. De temperatuur is zoals je in het late voorjaar verwachten mag. Gewoon goed dus.
We zijn de dag rustig begonnen met een lekker ontbijt. Tegen 11.00u. zijn we naar The Whaitangi Treaty Ground gelopen (zie dag 41). Op onze weg daarheen begon het te regenen. En het is de hele middag blijven regenen. De weerberichten in NZL blijken toch redelijk adequaat te zijn. Goed weer voor museumbezoek dus.

The Whaitangi Treaty Ground is een museum op de plek waar 5 februari 1840 het verdrag tussen Engeland de Maori chiefs werd getekend. Het is moeilijk om een museumbezoek te beschrijven. Dat gaan we dus ook maar niet doen. Alleen een paar highlights.
We werden rondgeleid door een Maori vrouw, die ons trots vertelde dat zij een directe afstammeling is van twee van de chiefs die in 1840 the Treaty ondertekende. Zij vertelde over de verschillen die er waren tussen de Engelse en Maori versie van het verdrag. In de Engelse versie werd de soevereiniteit overgedragen aan de Engelse koningin Victoria. In de Maori versie was sprake van gelijkheid en gemeenschappelijke soevereiniteit. In de Maori versie was de grond gezamenlijk bezit. In de Engelse versie was de Kroon eigenaar van de grond en kon het recht van koop en verkoop worden gegeven. Dit verschil was niet het gevolg van bedrog o.i.d. maar een duidelijk gevolg van cultuurverschil. De Maori (spreek uit moor-ie) hebben geen leiders in de Europese zin van het woord. Hun chiefs hebben hun positie verkregen door hun moed en wijsheid. En land is niet iets wat je kan bezitten, de mensen behoren tot het land toe dat ze bewonen. Ze moeten voor het land zorgen en de opbrengst er van delen. Land is nooit individueel verhandelbaar bezit. Dit cultuurverschil betekent ook dat er in Maori geen echte begrippen bestaan voor soevereiniteit en bezit.
Dit misverstand heeft in het einde van de 19de eeuw tot veel miscommunicatie en uiteindelijk tot de Nieuw-Zeelandse oorlogen geleid. Daarna is bij wijze van straf de Maori veel land afgenomen, zijn veel Maori's gedood, zijn de tribes (stammen) voor een groot deel uiteen gevallen en was er veel armoede onder de Maori's.
In de tweede helft van de 20ste eeuw is een begin gemaakt met het verbeteren van de positie van de Maori en hebben zij weer land terug gekregen.
In NZL is, naast Engels, Maori een officiële taal. Net als gebarentaal overigens.

Indrukwekkend was de oorlogskano die een jaar of 30 geleden is gebouwd. De kano is ruim 50 meter lang en er is plaats voor 120 mannen, 80 aan beide zijden om te kanoën en nog 40 in het midden. Het sturen gaat met de peddels, op commando van een man die in het midden staat. Ze halen een snelheid van 50 km/uur! Dit mede dankzij de deukjes die in de romp zijn geslagen. Hierdoor wordt de weerstand verlaagd en gaat de boot dus sneller. Dat hebben ze afgekeken van de vissen, die hebben schubben. De Kano is gebouwd op traditionele wijze, dus zonder spijkers of lijm of dergelijke. Zelfs het nylon voor de touwen is van de nylonboom! (Grapje. Traditioneel touw kon niet worden gemaakt.)

Na de rondleiding een prachtige, korte voorstelling die een goede indruk gaf van begroetingsceremonies, dansen en vooral ook muziek van de Maori.
Uit de voor-Europese tijd zijn er veel slag- en blaasinstrumenten. Sinds ongeveer1890 is ook de gitaar een veel gebruikt instrument. Erg mooie ervaring.
Naast het souvenirwinkeltje van het museum is de werkplaats van een woodcarver, houtsnijder/beeldhouwer. Hij werkte aan een prachtig traditioneel dubbelbeeld. Wel met eigentijdse middelen. Hij vond het leuk om over zijn werk te vertellen en toen Cees hem vroeg of hij het beeld al in het hout zag voor hij er aan begon, werd hij echt enthousiast. Hij liet tekeningen zien van een beeld waar hij volgende maand aan gaat werken. Dat ziet hij in de stam die ligt te wachten. En ja, hij kiest de bomen ook uit. Hij loopt naar buiten en wijst naar twee bomen. Hij ziet al meerdere beelden van onder naar boven op de stam. Maar die zijn voor de volgende generatie. "Wij planten bomen waar over 150 of 200 jaar beelden van gemaakt gaan worden!"
De rest van de middag hebben we door het museum gelopen en hebben veel geleerd over de geschiedenis van NZL sinds 1700. We hadden nog wel een poosje willen blijven, want we hadden nog lang niet alles gezien, maar om 17.00u. ging het museum dicht.

Op de terugweg naar ons hostel boodschappen gedaan. Eten koken en een ontspannen avond in de huiskamer tussen jongelui uit Zweden, Engeland en vooral Duitsland. En 1 Duitse leeftijdgenoot.
O ja, vanmorgen bleek Jan uit Oostenrijk hier ook 1 nacht te logeren. (zie dag 40 ) Hij is nu echt naar Auckland om zijn auto te verkopen en door te reizen naar Australië. Morgen gaan wij naar Piha.