Dag 30. Schudden en varen.

Vannachtt om precies 3.30u. werd Cees wakker. Direct daarna 2 harde dreunen, als kanonschoten, direct gevolgd door het sidderen van de hele heuvel waarop onze B&B staat. Het huis siddert en trilt intensief mee. Dan niets meer.
Het eerste wat hij denkt is: Aardbeving! Hij gaat uit bed, kijkt naar buiten. Niets bijzonders. Nu hij toch wakker is eerst maar even naar het toilet. In het huis blijft het rustig. Buiten ook. Terug naar bed. Marieke heeft blijkbaar niets gemerkt. Dan maar weer gaan slapen.
Als om 6.45u. de wekker gaat, lijkt het een droom. Dat was het wellicht ook? Tijdens het aankleden vertelt Cees aan Marieke dat hij waarschijnlijk van een soort aardbeving heeft gedroomd. 

Zodra we aangekleed zijn pakken we koffers en tassen in en zetten die beneden bij de voordeur. Toen we gisteren door Gary werden ontvangen, had hij ons verzocht onze schoenen bij de voordeur te laten staan en een paar badstof sloffen aan te doen. Dit is een gewoonte die we al op veel meer plaatsen zijn tegengekomen. Toen alle bagage beneden was, trok Cees zijn schoenen aan om de bagage naar de auto te brengen. Op dat moment  vraagt Glennis in de eetkamer aan Marieke of ze vannacht iets had  gemerkt. Cees hoort dat en draait zich direct om en loopt kamer in. "Toch een aardbeving?" 
Voor Glennis reageert kijkt ze, heel even maar, met een absoluut neutrale blik naar de schoenen van Cees. Die verzet geen voet meer en moet opeens denken aan Hyacinth uit "Keeping up appearences". "Yes, in Wellington. 5.2!" Dan komt ook Gary binnen en vertelt dat het wel meevalt. Er lijkt geen schade te zijn.
Zodra dat kan draait Cees zich om om de bagage in de auto te zetten. Als dat is gebeurd trekt hij gauw z'n schoenen weer uit en de sloffen weer aan.
Het blijkt inderdaad om een nieuwe aardbeving te gaan. Geen naschok van de vorige dus. Glennis en Gary zijn er erg rustig onder, wij dus ook maar. Zij maken zich meer zorgen om het weer. Tijdens die overtocht wordt stormachtige wind en regen verwacht. Wij nemen ons voor dat maar rustig af te wachten.

Er waren vannacht nog een aantal andere gasten, maar die zijn al vertrokken. G&G komen gezellig bij ons zitten. We hebben een perfect ontbijt. Vrijwel alles is door Glennis zelf gemaakt, tot de jam, de muesli en de yoghurt toe!
Zij zijn vertellers. Over Helmut Lotti (de beroemde Belgische zanger, wie kent hem niet?) die wel eens bij hun op bezoek komt. Over James Galway (de wereldberoemde dwarsfluitspeler) die tegelijk met een goede vriendin van hen les had bij een vooraanstaand muziekpedagoog. Zij kon door familieomstandigheden niet verder. Een jaar of 15 geleden waren G&G met die vriendin bij een concert van Galway en toen ze de gelegenheid kregen om 'backstage' te komen had Galway zijn oud medeleerling direct herkend.
G&G zitten vol met dit soort verhalen die ze met een bijzondere oprechtheid en zonder opsmuk vertellen. Alweer mooie mensen ontmoet hier. Maar de boot wacht.

Om 8.10u. nemen we afscheid, met de belofte dat we nog laten weten hoe het met de nieuwe Ierse fluit van Marieke gaat. Auto inleveren bij de haven. Jammer, want het was een fijne auto, bijna 3.000 km. mee gereden! Inchecken gaat op z'n Nieuw-Zeelands, dus vlot en soepel. We kunnen al vroeg aan boord en vinden een prachtige plek op dek 7: Aan het raam, kijkend in de vaarrichting. Cees blijft daar het grootste deel van de reis zitten. Marieke loopt regelmatig naar de buitendeur om mooie foto's te maken.
Het vertrek wordt wat vertraagd, omdat er wat extra vracht mee moet en dat moet ergens in Picton worden opgehaald. Iets na 10 uur vertrekken we.

Hoewel de dag begon met regen en de belofte dat dat erger zou worden, was het inmiddels droog. De lucht brak open en de zon kwam te voorschijn. En zo is het de hele reis van ongeveer 3 uur gebleven! Mooie tocht door de Marlborough Sounds. Azuurblauwe zee. Het waaide inderdaad stevig en er was de nodige deining, maar er was geen sprake van storm. Het was een rustige mooie tocht!
Tegen 13.00u. draaiden we de baai in en zagen we Wellington liggen. De eerste skyline met veel hoge gebouwen sinds Singapore! Een pendelbus brengt ons van de haven naar het treinstation. Volgens de kaart is het daar vandaan nog maar een klein stukje lopen naar ons appartementen hotel. Dat viel wat tegen! We moesten helemaal doorlopen, dan scherp naar rechts en vervolgens een stuk steil omhoog. Met de koffers achter ons aan! Een wandeling van zeker een half uur. Maar we zijn er gekomen. Beetje jammer wel dat we pas bij het hotel hoorden dat we via een lift van een parkeergarage het laatste stuk hadden kunnen afsnijden en er binnen 10 minuten waren geweest. Och ja!

Het hotel levert ons een keurig één-kamer appartement, voorzien van alle gemakken, in de categorie "Room without a view". Een klein raam geeft ons uitzicht op een stevige muur. De kamer zelf is overigens prima. En we zijn de afgelopen weken ook wel erg verwend natuurlijk. Wat later zijn we de stad ingelopen. Dit is toch wel heel iets anders dan we op Zuidereiland hebben gezien: Veel mensen lopen over trottoirs van straten met veel autoverkeer. De gebouwen zijn hoog en vaak nieuw. Wellington lijkt veel op een gemiddelde Europese stad. Na al die weken van rust is dat een vreemde ervaring. Het is wel een interessante stad, met mooie, gratis toegankelijke musea. We hebben wat boodschappen gedaan en hebben musea verkend (morgen gaan we er echt in). Om 19.00u. zijn we terug op onze kamer. In ons eigen keukentje (is ook lang geleden) koken we onze avondmaaltijd. Morgen museumbezoek en een afspraak met Sue. Zij is een goede vriendin van Gabriele, onze  vriendin uit Karlsruhe.

Wel gek dat we het Zuidereiland nu achter ons hebben gelaten.