Dag 35. Mount Ngauruhoe.
1 december 2016 - Taupo, Nieuw-Zeeland
En toen was het zomer!
We zijn inmiddels wel wat gewend aan de snelle weersveranderingen in NZL, maar de overgang van een kille februaridag naar een warme junidag is wel erg groot.
De dag begon licht bewolkt. Dat betekende dat we vanuit Ohakune de prachtig besneeuwde hellingen van Mount Ruapehu konden zien. We hadden onszelf beloofd dat we bij helder weer in ieder geval via Wankapapa Village naar Taupo zouden rijden. Dus reden we voor de tweede maal over dezelfde weg het Tongariro National Park binnen. Maar wat een verschil!
De rit van gisteren was mooi. Die van vandaag was pràchtig! Waar we gisteren door mooie wat geheimzinnige natuur reden, rijden we vandaag door een uitgestrekt licht glooiend landschap met hoog boven alles uittorende bergen met prachtig witte toppen.
Na een half uur rijden zien we op een bord langs de weg dat we naar Tawhai Falls kunnen lopen. Een wandeling van ruim een half uur heen en terug. Dat doen we. De wandeling gaat door een mooi en erg vochtig bos. De waterval heeft een soort wilde schoonheid: Woest en ook lieflijk. In Wankapapa Village hebben we het idee dat we de bergen en hun sneeuw bijna kunnen aanraken. Zo dichtbij lijkt het allemaal. De reis naar Taupo is niet zo lang, dus besluiten we de wandeling die we gisteren niet konden maken, vandaag alsnog te doen. Het gaat om een wandeling van ruim 2 uur naar Tauranaki Falls. Het blijkt een heel goede beslissing! Wat een schitterende ervaring.
We doen de tocht met de klok mee. Dat betekent dat we via de lage zijde naar boven gaan. Het eerste deel lopen we door een vrij vlak landschap met veel lage tea-tree struiken. Maar als we goed kijken zien we er heel veel struikheide tussen staan. We hebben ergens gelezen dat hier in 1912 een Park Ranger was, ene John Cullen. Deze man vond het een goed idee om hier korhoenders te kunnen jagen. Daarvoor moet er struikheide groeien. Dus liet hij uit Europa 10 ton(!) heidezaad uit Frankrijk, Ierland en Schotland importeren. In februari moet het hier prachtig zijn.....
Geleidelijk aan gaat het open heidegebied over in bos. Het is een pittige wandeling die ons geleidelijk aan steeds hoger brengt. Waar het te steil omhoog gaat zijn er treden in het pad gemaakt. En dat waren er veel. Vaak blijven we even staan om van het uitzicht te genieten, maar vooral ook om even uit te rusten. Na ongeveer 50 minuten lopen gaat het bos over in een ogenschijnlijk kaal berglandschap. Bezaaid met vulkaangesteente. We horen steeds duidelijker het geluid van neerstortend water.
Nog even stevig klimmen en dan zien we hoog boven ons, aan de andere kant van de rivier, water uit uit de rotswand spuiten. Dan na een bocht zien we een majestueuze waterval. Wàt een kracht. Wàt een schoonheid! Wit bruisend stort het water tientallen meters naar beneden, waar het kolkend verder stroomt. Het is niet te doen om te beschrijven hoe mooi, hoe indrukwekkend. We kunnen hier wel uren blijven zitten.
Toch maar doorlopen. De terugweg gaat bovenlangs. Dus klimmen we eerst nog tot we bij de plaats staan waar het riviertje zich over de rots naar beneden stort.
Dan gaat het verder over een vreemd laag begroeid landschap. Overal komt water uit de grond en vormen zich beekjes. Zeker het eerste deel lijkt ons pad wel door een beekje te gaan.
Het weer is prachtig. Bijna wolkeloze lucht, blauwe hemel, stralende zon. De bergen die we gisteren niet eens konden zien staan nu hoog en voornaam heel dichtbij. Bijna de hele weg naar beneden kijkt Mount Ngauruhoe op ons neer. De meeste mensen kennen hem als Mount Doom. Inderdaad: The Lord of the Rings.
Langzaam komen we weer in het bos en al dan zijn we weer bij onze auto. Wàt een mooie belevenis.
De rit naar Taupo gaat voor het grootste deel langs de oever van Taupo Lake. Mooie vergezichten, dus vaak stoppen om van het uitzicht te genieten en foto's te maken.
Rond 18.30u. zijn we bij ons nieuwe huis voor twee dagen. Een mooi, zij het sober, hostel. Niet ver van het meer. Koffers uit de auto en naar de kamer, eten in koelkast en opslagkast in de keuken. Het wordt inmiddels routine. Dan naar het meer lopen, de omgeving verkennen en bij een Indisch restaurantje wat eten. Langzaam zakt de zon weg achter de bergen op de hellingen waarvan we eerder vandaag nog liepen.
Het was weer een geweldige dag,
We zijn inmiddels wel wat gewend aan de snelle weersveranderingen in NZL, maar de overgang van een kille februaridag naar een warme junidag is wel erg groot.
De dag begon licht bewolkt. Dat betekende dat we vanuit Ohakune de prachtig besneeuwde hellingen van Mount Ruapehu konden zien. We hadden onszelf beloofd dat we bij helder weer in ieder geval via Wankapapa Village naar Taupo zouden rijden. Dus reden we voor de tweede maal over dezelfde weg het Tongariro National Park binnen. Maar wat een verschil!
De rit van gisteren was mooi. Die van vandaag was pràchtig! Waar we gisteren door mooie wat geheimzinnige natuur reden, rijden we vandaag door een uitgestrekt licht glooiend landschap met hoog boven alles uittorende bergen met prachtig witte toppen.
Na een half uur rijden zien we op een bord langs de weg dat we naar Tawhai Falls kunnen lopen. Een wandeling van ruim een half uur heen en terug. Dat doen we. De wandeling gaat door een mooi en erg vochtig bos. De waterval heeft een soort wilde schoonheid: Woest en ook lieflijk. In Wankapapa Village hebben we het idee dat we de bergen en hun sneeuw bijna kunnen aanraken. Zo dichtbij lijkt het allemaal. De reis naar Taupo is niet zo lang, dus besluiten we de wandeling die we gisteren niet konden maken, vandaag alsnog te doen. Het gaat om een wandeling van ruim 2 uur naar Tauranaki Falls. Het blijkt een heel goede beslissing! Wat een schitterende ervaring.
We doen de tocht met de klok mee. Dat betekent dat we via de lage zijde naar boven gaan. Het eerste deel lopen we door een vrij vlak landschap met veel lage tea-tree struiken. Maar als we goed kijken zien we er heel veel struikheide tussen staan. We hebben ergens gelezen dat hier in 1912 een Park Ranger was, ene John Cullen. Deze man vond het een goed idee om hier korhoenders te kunnen jagen. Daarvoor moet er struikheide groeien. Dus liet hij uit Europa 10 ton(!) heidezaad uit Frankrijk, Ierland en Schotland importeren. In februari moet het hier prachtig zijn.....
Geleidelijk aan gaat het open heidegebied over in bos. Het is een pittige wandeling die ons geleidelijk aan steeds hoger brengt. Waar het te steil omhoog gaat zijn er treden in het pad gemaakt. En dat waren er veel. Vaak blijven we even staan om van het uitzicht te genieten, maar vooral ook om even uit te rusten. Na ongeveer 50 minuten lopen gaat het bos over in een ogenschijnlijk kaal berglandschap. Bezaaid met vulkaangesteente. We horen steeds duidelijker het geluid van neerstortend water.
Nog even stevig klimmen en dan zien we hoog boven ons, aan de andere kant van de rivier, water uit uit de rotswand spuiten. Dan na een bocht zien we een majestueuze waterval. Wàt een kracht. Wàt een schoonheid! Wit bruisend stort het water tientallen meters naar beneden, waar het kolkend verder stroomt. Het is niet te doen om te beschrijven hoe mooi, hoe indrukwekkend. We kunnen hier wel uren blijven zitten.
Toch maar doorlopen. De terugweg gaat bovenlangs. Dus klimmen we eerst nog tot we bij de plaats staan waar het riviertje zich over de rots naar beneden stort.
Dan gaat het verder over een vreemd laag begroeid landschap. Overal komt water uit de grond en vormen zich beekjes. Zeker het eerste deel lijkt ons pad wel door een beekje te gaan.
Het weer is prachtig. Bijna wolkeloze lucht, blauwe hemel, stralende zon. De bergen die we gisteren niet eens konden zien staan nu hoog en voornaam heel dichtbij. Bijna de hele weg naar beneden kijkt Mount Ngauruhoe op ons neer. De meeste mensen kennen hem als Mount Doom. Inderdaad: The Lord of the Rings.
Langzaam komen we weer in het bos en al dan zijn we weer bij onze auto. Wàt een mooie belevenis.
De rit naar Taupo gaat voor het grootste deel langs de oever van Taupo Lake. Mooie vergezichten, dus vaak stoppen om van het uitzicht te genieten en foto's te maken.
Rond 18.30u. zijn we bij ons nieuwe huis voor twee dagen. Een mooi, zij het sober, hostel. Niet ver van het meer. Koffers uit de auto en naar de kamer, eten in koelkast en opslagkast in de keuken. Het wordt inmiddels routine. Dan naar het meer lopen, de omgeving verkennen en bij een Indisch restaurantje wat eten. Langzaam zakt de zon weg achter de bergen op de hellingen waarvan we eerder vandaag nog liepen.
Het was weer een geweldige dag,
