Dag 28. Een halve eeuw later.

Ook vandaag een zonnige start van de dag. Heerlijk buiten in de zon ontbijten en rustig wat schrijven en lezen. En de was doen! We hebben besloten om, na de prachtige dag van gisteren, het vandaag rustig aan te doen. We zijn in Edens Edge gebleven tot het einde van de  middag. Het voordeel van zo een rustige dag is dat we alle gelegenheid hebben om wat bij te praten met Liz en Cris, de eigenaren van dit hostel. Zij, 55 jaar, was onderwijzeres, hij, 63, werkte bij de politie (we denken bij de recherche). Hoewel allebei hier geboren, hebben ze onmiskenbaar Engelse roots. Chris noemt Engeland z'n tweede vaderland. Liz heeft dat niet zo, maar zou in ieder willekeurig Engels plattelands dorpje kunnen wonen. Zo een 10 jaar geleden wilden ze iets heel anders gaan doen en zochten een plek om een hostel te beginnen. Zij vonden hier een oude tabaks- en appelkwekerij. (Tot ongeveer 2000 werd hier tabak verbouwd). Zij hebben de oude boerderij verbouwd, de oude boomgaard gerooid en er prachtige mooie gebouwen opgezet. Deels zelf, deels door aannemers.
Ze zijn er in geslaagd om er een erg mooie plek van te maken. Juist vandaag hebben ze samen en met een adviseur gesprekken omdat ze overwegen te verkopen. Inmiddels is besloten dat ze dat gaan doen. Dus wie iets nieuws wil beginnen: Hier is je kans. (Wij hebben het adres wel voor je).

In het weiland dat bij het hostel hoort graast een kleine kudde schapen. Op een gegeven moment zien wij een auto het weiland inrijden, waar een man met zijn hond, een border collie, uit komen. Geboeid kijken we naar de hond die binnen 5 minuten de schapen naar een kooi heeft gedreven waar ze één voor één worden geschoren. Liz vertelt ons dat het een van de beste honden van het land is. Als hij samen moet werken met andere honden maakt hij die andere honden duidelijk wat gedaan moet worden. Fascinerend! 

Aan het eind van de middag maken we een korte wandeling naar de zee, het verschil tussen eb en vloed is hier erg groot, wel meer dan 4 meter. Het is nu laag tij en dat levert het merkwaardige beeld op van allemaal op het droge liggende boten.

Terug naar het hostel. Het is inmiddels behoorlijk afgekoeld. We trekken iets warmers en iets meer gekleeds aan. We gaan immers uit eten. Iets na vijf uur zijn we, zoals afgesproken bij Leo. Melba, zijn vrouw, is er niet. Zij komt later. Het is duidelijk dat de afgelopen 24 uur het geheugen van Leo op volle toeren heeft gedraaid. Hij herinnert zich dat hij indertijd ook een weekend bij Cees thuis is geweest. En nog een aantal andere dingen. Gedurende de hele avond komen er herinneringen boven. Uiteraard vertellen Leo en Cees elkaar over de hoofdlijnen van hun leven de afgelopen 48 jaar. Maar ook wat vandaag belangrijk is voor beiden wordt bediscussieerd. 
Ook Marieke voelt zich op haar gemak tussen de twee oude schoolvrienden. Het gaat allemaal heel vanzelfsprekend, alsof er na de laatste ontmoeting geen halve eeuw verstreken is. 
Na enige tijd gaan we eten bij een goed Indisch restaurant in het dorp. Wat later komt Melba daar ook naar toe. We sluiten de avond af met een kop koffie bij Leo en Melba thuis. Rond 10.00u. vertrekken we.

Een prachtig mooie belevenis, waar wij alle vier van genoten hebben. Maar Cees, en zeker ook Leo, het allermeest. Zij houden contact, dat is zeker!